يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا ۖ قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ ۖ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ
بر تو منت می‌نهند که اسلام آوردند بگو اسلام خود را بر من منت ننهید بلکه این خدا است که بر شما منت دارد که به ایمان هدایتتان کرد اگر به راستی ایمان داشته باشید.
مفردات:
يَمُنُّونَ: منت می‌گذارند
أَنْ أَسْلَمُوا: این که اسلام آورده‌اند
لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ: منت نگذارید بر من اسلام آوردنتان را
يَمُنُّ: منّت می‌گذارد
أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ: این که هدایت کرد شما را به ایمان
منّت؟!!!
بعضی از مسلمانان مثل طائفه‌ی بنی‌اسد، اسلام آوردن خود را منّتی بر پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله می‌دانستند و می‌گفتند: ما با آغوش باز به اسلام روی آوردیم و تو باید قدرشناس ما باشی. این آیه آنان را از این عمل نهی فرمود.
خداوند در این آیه، نعمت ایمان و در آیه‌ی ۱۶۴ سوره آل‌عمران، فرستادن انبیا و در آیه‌ی ۵ سوره قصص، وارث کردن مستضعفان را منّت خود بر مردم شمرده است و این نشان می‌دهد که مهم‌ترین نعمت‌ها، نعمت هدایت الهی، رهبری معصوم و حکومت حقّ می‌باشد.
بادیه‌نشینان و منت بر پیامبر
يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا؛ سـخن این آیه نیز درباره‌ی بادیه نشــینان یاد شــده است؛ آنها اسلام آوردنشان را نعمتی می‌شمردند که به پیامبر ارزانی کرده‌اند و به این طریق بر پیامبر منت می نهادند.
فعــل مضــارع «يَمُنُّونَ» حا کی از اســتمرار و تکرار منت گذاری اســت یعنی آن بادیه نشینان در هر محفل و مجلسی اسلام آوردنشان را به رخ پیامبر می‌کشیدند و بر او منّت می نهادند.
